Büyüdüm artık anne. Ayaklarımın üzerinde durabiliyorum. Kimseye ihtiyacım olmuyor. Yalanlar söylüyorum anne. Sevmedim diyorum anne. Onsuz da mutluyum diyorum her sorana. Gelmese de olur. Onsuz da yaşarım. Önceden o mu vardı anne. Senle mutluydum. Hayatımın tek aşkı olan babamla mutluydum. O hiç böyle üzmezdi beni. Mutlu olmam için elinden geleni yapardı. Beni canından çok severdi anne. Ben güldüğümde gülerdi. Ben ağladığımda benden çok ağlardı. Çok severdi anne. Babam beni çok severdi. Ama o böyle değil. Üzülmem için her şeyi yapıyordu. Babam gibi olamazdı anne o. Sevemezdi beni babam kadar. Kılıma zarar geldiğinde dünyayı başlarına yıkmazdı. Güldürmek için hiçbir şey yapmadı. Ben ne çabuk büyüdüm anne. Ne çabuk acılarla tanıştım. Ne zaman zorluklara göğüs gerebildim. Ne zaman bu kadar acımasız oldum. Beni acımasız yapan insanlar mıydı anne? Herkesi kendim gibi sandığımdan yalnızım. Dostlarım gitti. Bu koskoca dünyada sizden başkası kalmadı. Siz sakına beni bırakıp gitmeyin anne. Tamamen yalnız kalmak istemiyorum. Az da olsa gülmek istiyorum. Yokluğunuza alıştırmayın anne. Bırakmayın küçük kızınızı. Büyüdün artık demeyin. Büyümek istemiyorum ben anne. Ben büyüyünce siz yaşlanacaksınız. Bu dünyadan göçüp gideceksiniz. Ben hep çocuk kalayım. Sizde benimle kalın. Bırakmayın ellerimi. Gitmeyin anne. Sizde bırakıp gitmeyin. Başkalarının kollarına bırakmayın küçük kızınızı. Sevmesin kimseyi. Aldanmasın sahte kalplere. Dalga geçmesinler onunla. Seviyorum deyipte bırakmasınlar. Kimse sizin gibi sevemez anne. Sevmesin anne, sevemesin...Kübra DEMİRCAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder